Sonumuz yakın mesafe
Öyle bir yerdeyim ki, yaprak döker her yanımız.
Sene 2020, iki adet 20'nin yan yana gelmesiyle oluşan, yaşımızın bir yıl daha ileri attığını yüzümüze vuran, 25 günde panzehiri olmayan bir zehir gibi dünyamızı saran iki sıfır iki sıfır. Henüz başında olmamıza rağmen sıfırı tükettik. Dünya delirmiş durumda. Nostradamus'un kahin aynasından çıkan kehanetlerin lanet soslu aromasıyla soframıza kadar uzandığını görüyoruz. O kadar çok olumsuzluk var ki, insanın üzüldüğü hadiselerin sırası, yeri, ayarı, dozajı birbirine karışıyor. Ciddi manada bitiş düdüğünün ucunda, topun ağzında gibiyiz. Depremler, virüsler, yangınlar, küresel ısınma... (içlerinde belki de en önemlisi)
Ahmet Hamdi Tanpınar'ın ''İnsanoğlu, insanoğlunun cehennemidir'' sözünü hiç bu kadar derinden, derimizin altına kadar hissetmemiştik. Elbirliği mülkiyetiyle kendi mezarımızı kazmanın haklı gururu içindeyiz. Kendi kaderini tayin eden bir topluluğuz sonuçta değil mi? Tabii her bireyin bunda parmağı, emeği yok. Gerçi her bir seyircinin oynanan oyunda bir emeği vardır. Yani yardım ve yataklık yapmamış olmanın dışında sessiz kalmanın da belli bir sınırlı sorumluluğu var. Yani anlayacağın, anlayacağım o ki insan kardeşim, ölüyoruz. Zaten ölecek olmanın serinliğiyle ölüyoruz belki de! Soruların yığın yığın arttığı ve cevapların da bir o kadar azaldığı bir dönemdeyiz. Bugün geriye kalan ömrün ilk günü mü son günü mü bilemeyecek kadar sürprize açık bir hayat yaşıyoruz. Ne kadar da güncel tutuyor bu bizi. İçimizin öldüğünü ve kokunun yavaş yavaş beyne ulaştığını fark ettiğimizde büyük bir çığlık, ardından da bu çığlığın getirdiği sessizlik olacak kim bilir. Kim bilir belki de bunu büyük bir olgunlukla karşılarız.
Ezcümle, girişi, gelişmesi ve sonucu olan bir paragraf düşünün. Şu süreç tam anlamıyla bir önsonuç! ''Bu da geçer be insan kardeşim''e bile dilimizin dönemediği ölü pollyannacılık hali. Sonumuz yakın mesafe!
··
28 görüntüleme
Bu yorum görüntülenemiyor
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.