İslam, kolaylık dinidir.
Zamanın birinde biri bir köye imam olur. Bakıyor ki hiç kimse namaza gelmiyor. Vatandaşa niçin namaza gelmediklerini soruyor. Bazıları, "Hocam biz rençberiz (çiftçi). Camiye gelince ayakkabılarını çıkaracaksın, namaz kılacaksın, yine ayakkabılarını giyeceksin. Oysa bizim o kadar zamanımız yok" diyor.
Hoca, "Yav kardeşim kim diyor size ayakkabılarınızı çıkarın? Ayakkabılarınızı çıkarmanızı isteyen hoca bilmiyordur. Ben size fetva veriyorum, ayakkabıyla namaz kılabilirsiniz" diyor. Ayakkabıyla namaz kıldıracağını söyleyen hocanın, birkaç gün sonra tayini çıkıyor ve köyden ayrılıyor. Köye yeni bir imam geliyor. Bakıyor ki herkes ayakkabıyla camiye girip namaz kılıyor. Kendi kendine, "Bu nasıl bir din, böyle şey olur mu?" diyor. Cemaatin karşısına geçip yapılanın doğru olmadığını anlatıyor. Cemaatin ileri gelenleri, giden imamın ayakkabııyla camiye girilip namaz kılınabileceğine dair fetva verdiğini söylüyorlar. Hoca, müftülüğün aylık toplantısında o hocayı göreceğini ve fetvayı soracağını belirtiyor.
İki hoca, müftülük toplantısında bir araya gelince aralarında şu konuşma geçiyor:
- Ben yeni gelen imamım. Yahu sen nasıl ayakkabıyla camiye girilir diye fetva verirsin?
- Bak azizim, ben o köye geldiğimde hiçbiri Allah'a secde getirmiyordu. Ben ayakkabıyla onları namaza başlattım, sen de görev olarak ayakkabılarını çıkarttır.
Sayfa 68Kitabı okudu
·
6 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.