Tutun Kendine, Bırakma Kendini"İnsanlar yorar en çok. En uzağından en yakınına. Soğuk tavırları kafana takar, sıcaklardan rahatsız olursun. Gördüğünde memnun olduğun insanların sayısı azalır, azalır... Bir gün onlar da biter, aynaya bile bakmak istemezsin. Nazik, düşünceli, hassas olmak çok zordur artık. Empati yapmak, anlayış göstermek, tahammül etmek imkansız gelir."
Çoğumuz yaşarız bu durumları, ben de yaşıyorum çoğu zaman... Kendimi kaybediyorum veyahut kayboluyorum kendimde. Yaşadığım şehir bir yabancı... İnsanları tanıyamıyorum, tanımaz oluyorum. Kendimi de aynı şekilde. Ha bıraktım ha bırakacağım kendimi...
İşte böyle bir süreçten geçerken rast geldim bu kitaba. Ablamların kitaplığında duruyordu. Aslında daha önce de rast gelmiştim fakat ruh halimden olsa gerek bu sefer dikkatimi çekti. Yazarı da pek sevdiğim ve saygı duyduğum biri olunca elime almamla arka kapağındaki yazıyı okumam bir oldu. Yukarıdaki alıntıyla başlıyordu yazı. Evet çağımızın sorunuydu yazdığı cümleler. Hangi kalbe dokunmak istesem bunları dert yanıyordu. Hassas olmaktan, düşünceli olmaktan, anlayış göstermekten yorulan insanlar... Kendim de dahil.
Yazı devam ediyordu:
"Bırakma kendini...
Gözünü karartma, gönlünü daraltma. Buraya kadarmış deme, burası kadermiş..."
Bir iki kere okudum bu cümleyi. Nedendir bilmem içime bir ferahlık, rahatlama geldi.
" Uzayan geceye, kısalan gündüze rağmen; geç gelen sabaha, erkenci akşama rağmen; çoğalan karanlığa azalan aydınlığa rağmen; bil ki gecelerin ardında sabahlar var, zorlukların ardında kolaylıklar, hastalıkların ardında şifalar dertlerin ardında devalar. Öyleyse; bir sebep bul; varlığını önemseyen biri ya da varlığını önemsediğin birini düşün. Bırakma kendini."
diye devam ediyordu. Bu kitaba rast gelmem tesadüf olamaz dedim ve okumaya koyuldum kitabı.
Kitap birçok denemelerden oluşuyor. Her bir deneme ayrı bir motivasyon konuşması, terapi gibi. Mesleğinin hakkını vermek bu olsa gerek. Akıcı, içten, samimi bir üslupla yazılmış olması işi kolaylaştırıyor. Ana temalar sabır, tevekkül, tahammül...
Kitap bittikten sonra şu dizileri anımsadım, dökülüverdi dilimden:
"Gamına gamlanıp olma mahzun
Demine demlenip olma mağrur
Ne dem bâki, ne gam bâki, hû."
Kitabın özeti mahiyetindeki bu dizeleri kitabın en son sahifesine not alıverdim bu ayet-i kerimeyle birlikte:
"Muhakkak ki zorlukla beraber bir kolaylık vardır." (İnşirah/5)
Kitabın bir bölümü var ki durup durup okuyorum. Bırakmaya yüz tuttuğum kendimi kendine getiriyor. İşte o bölümden bir kısım:
"... Bunaldık diyelim kötülüklerden. Kötü haberlerden, kötü olaylardan, kötü insanlardan. Hayallerimiz her geçen gün daha silik görünüyor. O zaman hatırlatalım hemen kendimize: "Allah Vardır."
... Gücümüzü kan kaybeder gibi hızlı kaybediyoruz sanki. Kalplerimiz ise birbirine uzaklaşmada hız birincisi. Dünkü dostlar düşman oluyor. Hatasızmışız gibi hataları affetmiyoruz. Kızıyor, yakıştıramıyoruz başkalarına kendimize mazeretlerle süsleyip yakıştırdıklarımızı. Vird edelim hemen dilimize: "Allah vardır."
... "Allah Vardır" diyelim de bir bununla yetinelim. Üzerine ne konuşalım ne konuşturalım. Teselli olarak da yetsin bize, müjde olarak da. Ümit olarak da yetsin bize, inanç olarak da..."
Evet dedim kendi içimden rabbin sana kâfi değil miydi? Elbette kâfiydi, yeterdi. Hem dememiş miydi ayetinde;
"Rabbin seni terk etmedi, sana darılmadı da."(Duhâ/3)
Velhasıl sen kendini bıraksan bile seni bırakmayan Rabbin var. Varlığın bu kadar önemli iken değer mi bunca ümitsizliğe, karamsarlığa... Değmez efendim. Hem ne demiş şair umut dolu şiirinde:
"bütün iyi kitapların sonunda
bütün gündüzlerin, bütün gecelerin sonunda
meltemi senden esen
soluğu sende olan
yeni bir başlangıç vardır..."*
Yeter ki tutun kendine, bırakma kendini...
