İmam Şâfiî' ye gelince,
" Kaç kurtar ruhunu yalnızlıkla!" diyordu. ( Yalnızlık, derin suların azığı)
Peki kaçamayanlar! Onlara şifan var mı?
Koca İmam, gülümsedi soruma. Kıvılcımlar çıktı mısralarından;
" Ah kalmadı insanlarda bir şey,
düzenbazlık ve riyâkarlıktan başka.
Dokunulduğunda dikendirler,
tadıldığında zehir.
Onlara karışmak zorunda isen,
yansın dikenleri
ateş ol ki sen!"
Sayfa 111Kitabı okudu
··
7 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.