Dostoyevski hep sevdiğim bir yazar. Hayatı, sanatı, yasam tarzı. Hepsi ayrı ayrı inceleme konusu olabilir. Kitabın içindeki alaycı yerler ilk bi huzursuzluk veriyor ama biraktirmiyorda.
Huzursuzluk veriyor çünkü yaptığı derin psikolojik analizleri aktardığı monologlar inanması bir şekilde insani resmediyor. Sanki yetenekli bir psikoloğun güncesi gibi. İlk kısım "yeraltı" yani insanin kendisiyle çelişkileri, insanin kendi karanlığı, çetrefilli hisleri.
Bir de alıntı bırakacağım.
"İnsan önce kendisi yaşamayı öğrenmeli sonra başkalarını kınamaya kalkismalidir."s:105
İkinci kısım "notlar"
