Vonnegut ile Otomatik Piyano'yu okuduğum sırada yıldızımın çok tutmadığını düşünmüştüm. Bir yazardan birkaç kitap okumanın önemini tekrar anladım ve yanıldığıma memnunum. Galapagos hedefe kitlenmiş, kara mizahla donanmış gerçekliğin bir kısmından yontulmuş bir şekilde gelecek ihtimallerinden birini anlatıyordu. Evrimsel olarak buna dönüşebilme ihtimalimiz ya da soyun tükenme şekline vs. girmeyeceğim. Bana kalırsa kurgu sadece bunları bilimsel olarak aktarıp bir kaosu anlatan onlarca roman veya filmden çok daha güzeldi. Çoğu zaman dönüştüğümüz şeyi unutuyor ve varlığımızı kanıksıyoruz. İşte Galapagos buna inat yazılmış gibiydi. İç mekanizmada işleyen adalet sistemi günümüzde gelişen yazım şekline pek de ayak uyduramayan cinstendi. Dickensvari bir yaklaşım diyebilirim. Okurun canını sıkmaktan çekinmeyen bir yazar olmasıysa ekstra hoşuma giden taraflarından biriydi. Kimseye bir şey beğendirmeye çalışmıyordu. Günün sonunda tüm kağıt parçalarının, dilin, savaşın ve toplumların neye dönüştüğü ortada. Buraya gelene kadar da acımasızca eleştirerek birilerinin doğrularına kast ediyordu. Elbet benim doğrularıma da vurduğu anlar oldu. Lakin bu beni itmedi daha fazla dikkatimi çekti. Kitabın yazılma şekli de hayli öğreticiydi. Yazmaya çalışan bir insan için güzel bir okuma - öğrenme süreci olacağı aşikar. Yıldızı kullanarak duyurdukları. Mandarax adlı icatla, ki bilgelerden öğütler niteliğinde bir yol gösterici imajı vermesi şahaneydi, atıfların ansızın belirebilme şansı, anlatıcımız olan hayaleti Leon Trout'un dünyayı/insanları izleme şevki ve mavi tünele varamadan burada kalışı hepsi bir bütün olarak rotası sağlam bir deneyim sağladı. Kapanışa gelirken koca beyinlerimizin küçülmesi, zararsız bir hale gelişimiz ve soyumuzun ancak bu şekilde devam edebilmesini arzu etmem. Ama dünyayla devam edebilecek miyiz bunu da bilemiyorum. Bir milyon yıl sonrasına nasıl gidilir bir hayalet değilsek... Gelelim kitaba özgü kurulan terazi sistemli yargılardan aklımda kalanlara. Sürprizsiz bir noktaya doğru geçmek için tam sırası. -Gezinin adı "Asrın Doğa Gezisi" -Jesus Ortiz'in kırılma noktası -Kazakh'ın hazin sonu ile yukarıdaki kırılma noktasının efsanevi kesişimi -Tüm ada halkının Kanka-bonoların dilini konuşacak olması, daha da fazlası soyun devamının tükendiği düşünülen bu soyla devam edecek olması -Trout'un tünele varmasına engel merakı -Seçilen kalıtsal hastalıklar -Kaptanın baba olma şekli ve bebeklerin annesine hissettikleri -James Wait'in ölürken dilediği ve bunun geleceği biçimlendirme şekli -Hisako ve Selena'nın yalnızlığı gideremeyişi -Akiko'nun varlığı tüyle kaplı derisi -Ve daha nice insani olan olmayan tesadüfler silsilesi... "Neyse, boşver... Beethoven'ın Dokuzuncu Senfonisi'ni o yazmayacaktı nasıl olsa."

GalapagosKurt Vonnegut · Can Yayınları · 2016104 okunma

·

43 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Ezgi Özbek Şenel