Benim dünyam zaten buğulu sevgilim, gerek yok gözlerimi doldurmana. Kaçtır balkonda yanan içimi tek başımı söndürmeye çalışıyorum, bilmiyorsun. Bilsen yapmazsın, biliyorum. Yana otoban yaptılar, cümle alem nasıl sevindi, ne gerek varsa. Sana gelmeyen yolun nereye gittiğinin ne önemi var. Ay da yok bu gece, sen de yoksun ama konumuz bu da değil. Bizim evin önü çocuk parkı. Kendimi en çok ona benzetiyorum. Bak mesela; bu şubat akşamında, sıfır çocuk coşkusuyla. Coğrafyam güzel havalara pek olanak vermiyor ama bekliyorum bahar yeli eser, parklar çocuk sesleriyle dolar, salıncak sıraları olur...ve bu parkın orta yerindeki en güzel salıncak hep senindir...