Birgün ansızın döküldüğünde dilimden sözler, belki kimseler olmayacak etrafımda. Duymadığınız yalanlarımdan yargılayamazsınız beni nasıl olsa. Kandırmak kendini hiç vazgeçmeden, inandırmak rüzgarı kendisi için estiğine, dolunayın parladığına kendisi için, şarkıların kendisi için çaldığıma, sessizliğin de, sesin de kendisi için çeliştiğine yaşamı sürdürmenin ezik bir kanunu olmuş bu zulüm silsilesinde. Umursamıyorum içindekilerin beni içten içe, içtenlikle yiyip bitirmesini. Her gün yaklaşıyor olduğum ölümün bakışlarınızdaki yansıması olduğumu biliyorum. Bilmek, anlamak ve farkında olmak en zoru sürdürdüğüm hayatta. Birgün ansızın döküldüğünde sızılarım birinin avucuna umarım beni kırmayacak bir çift gözdür karşımdaki. Gece beni örtmek için kararmıyor, güneş beni aydınlatmak için doğmuyor, tüm bu önemsizliğimi bilip beni dünyasının merkezine koyacak bir kalbi hala inatla ve baksam kaybolacakmış gibi hissettiğim bu sebeple hiç başımı çevirip bakmadığım bir yalan umutla bekliyorum. Umudu kovalayanlar ve umudu bekleyenler diye ikiye ayırırsak eğer dünyayı, ben arada kalıp boşlukta umudunu zayi edenlerden olacağım sanırım. Ansızın bitecek bu kavga biliyorum. Ya sokakta yürürken bir an bakıp göreceğim seni, başımı yana eğip, emin olup kokundan tanıyacağım beklediğim olduğunu ya da heba olacak onca umut son nefesimde, kendi halinde.