"Kocam savaştan dönmedi. Çocuk yapacak zaman bulamadık. Sonra elbet kadın olarak birçok şey yaşadım. Ama içimdeki heyecan bitmişti. Bizler bu kentin yıkıntıların, ellerimizle, tırnaklarımızla temizledik. Yirmi yaşında bile değildim, onu ne çok sevmiştim. Her gün hep uyusam ancak o geldiğinde uyansam da onsuz çekilmez olan saatleri yaşamasam derdim. Fakat aslında ölmeli insan... Kişi için en güzel en canlı en sevebildiği zaman yaşanır olmalı. Bunlar bitince ölmeli... Öyle olmuyor. Sürünüyorsunuz. Çiftleşiyorsunuz. Anısız sevişmelerle yetiniyorsunuz. Bir de soyunduğunuzda kendinizi görmek ah... Korkunç şeyler... İnsanoğlu yaşama arsızı. Kazanacağız deyip savaşa gittiler. Yalnız bıraktılar bizi. Yaşamalıyız, alıştık bir kere bu dünyanın kirliliğine. (...) Yaşamalıyız. Çünkü ben de bir anlamda onunla öldüm. Mutluluk, ölüme karşı koyabilen tek güç... O yoksa bir hiçsiniz aslında, unutmayın. Siz kendinize sadık kalmışsınız..."
Sayfa 70 - Yapı Kredi Yayınları, 1. Baskı, Ekim, 1995, İstanbulKitabı okudu
·
8 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.