Ona göre, astronomi ile fizik birbirinden ayrılamazdı. Küre en mükemmel biçimdi; o halde evren küresel olmalıydı. Bu varlığına en uygun olan şekildi. Bir kürenin merkezi olduğu için de evren sonluydu. Yer evrenin merkezinde idi; bu yüzden, evrenin merkezi aynı zamanda yerin de merkeziydi. Bir tek evren vardı ve evren her yeri dolduruyordu; evren-ötesi veya evren-dışı yoktu; yer hareketsizdi ve küre biçimindeydi. Yer’i adeta bir soğanın kabukları gibi merkezleri ortak olan bir seri küre katmanı çevreliyordu. Gezegenler kürelerle taşınıyordu. En dışta ise sabit yıldızlar küresi bulunmaktaydı. Bu küreler, göksel cisimlerin hareket ettiği büyük bir makinenin fiziksel varlığı olan parçaları gibiydi. Varlık biçimlerinin mükemmel olmaları veya olmamaları da Yer’in merkezine olan uzaklıklarına göre değişiyordu. Bir varlık Yer’e ne kadar uzaksa, o kadar mükemmeldi. Bundan ötürü, merkezde bulunan Yer mükemmel olmadığı halde merkeze en uzakta bulunan yıldızlar küresi en mükemmel küreydi. Bu mükemmel küre, aynı zamanda Tanrı, yani ilk hareket ettiriciydi.
Yavuz Unat— Tarih boyunca evren anlayışları ve Tanrı (Bilim ve Ütopya Dergisi Makalesi)