Kitabı yaklaşık 15 dakika önce falan bitirdim. Şu an ne mi hissediyorum. Sanki en yakın dostumu kaybetmiş gibiyim. Bir insan hikayenin kahramanını en yakın dostuymuş hissederse bilin ki aslında arkadaşı, dostu değil apaçık kendidir. Werther ne çok benziyormuşuz seninle. Bu benim hikayem dediğimde arkadaşım " Bunlar herkesin hissedebileceği şeyler" demişti. Ve sonra doğum günümüzün bile aynı olduğunu öğrendim. Sonra kimse ikna edemedi beni seninle tanışmanın tesadüf olduğuna. Nasıl bu kadar sevdin? Bu bağlanmanın en ince noktası neydi peki? İmkansızlığı mı? Dışarıdan bakınca belki öyle ama bunca hissi ve fedakarlığı imkansızlık tabi deyip harcamak insafsızlık olur. İnsan yaşadıkça sevmemeyi öğrenir. Çocukların sevgisine bakınca da bilirsiniz bunu. Werther de yaşasa bir daha sevmezdi biliyorum. Hayatı uc noktalarda yaşamanın verdiği muhteşem ruh doygunluğunu çoğu kişinin yaşadığını sanmıyorum. Ha, yaşamak lazım mı? Çok cesursanız evet ama değilseniz bu yükün altından kalkmak çok zor olur. Kitabı mı inceledim şimdi ben? Bence hayır. Ama bir kitabı ağlayarak bitiriyorsanız kahramanınızdan çok kendinize ağlıyorsunuz demektir. Kitabın son cümlelerini okurken kafamda Toygar Işıklı - Ben Hayatın Mağlubuyum çalmaya başladı. Bu da son not olsun.

Genç Werther'in AcılarıJohann Wolfgang Von Goethe · Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları · 2021120,8bin okunma

·

1 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Ayten Altıntaş