Bu Livaneli’ye ait okuduğum üçüncü kitaptı her ne kadar Serenad ve Huzursuzluk kadar dili bana hoşnut, yumuşak gelmediği gibi aksine itici geldi özellikle mış-miş eklerinin kullanımından son derece rahatsız olsam da; kitabın sonunda olayın iç yüzü açığa çıktığında bir kez daha Livaneli’ye hayran oldum açıkcası.
