Hiç okuyamadığım bir dönemde karşıma çıktı İmkansızın Şarkısı ve okuduğum alıntıdan itibaren kitapta kendime dair çok şey bulacağımı biliyordum. Hissettim ve yanılmadım. Bu benim ilk Haruki Murakami kitabım. Dilini çok sevdim, akıp gidiyor elinizinden bırakmadan bir çırpıda bitirebiliyorsunuz. Hikayemiz ana karakter Toru'nun Almanya'ya yaptığı uçus sırasında dinlediği Norwegian Wood şarkısının getirdiği anılar ile başlıyor ki manidar olacak ama bu şarkı ile veda ediyoruz bence anılara. Çoğu yerde içim sızladı. Karakterlerin her biri çok iyi işlenmişti. Hepsinin hikayesi tek ortak noktaya ölüme çıkıyor ve çokça etkisi altına giriyorsunuz. Farklı farklı vedalara ortak oluyorsunuz. Kizuki, Reiko, Naoko, Midori, Hatsumi, Nagasava ve hatta Faşist hepsinin ince ince detaylarla işlenmiş gibi olması çok hoşuma gitti. Kitap akıp giderken artık her şey çok güzel derken tepe taklak oluyorsunuz ve buradaki kırılma Toru'un yaşadıklarıyla o kadar güzel anlatılmış ki bayıldım. Bir şeyin gerçekten iyi gittiğine inanıp bu yönde planlar yapmak ve sonrasında bunun sağlam bir darbe ile yıkılması... Benim zavallı Toru'm. En çok Naoko'ya üzüldüm daha doğrusu içelledim. Onu çok iyi anlamanın verdiği bir şeydir belki de. Çok güzel alıntılar not ettim. Çok beğendim. Ve hayatımda ilk defa bir kitabın satırlarını çizdim. Vaaaao!

İmkansızın ŞarkısıHaruki Murakami · Doğan Kitap · 201810,8bin okunma

·

2 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

evrim