Ne diyordum, kalbim, evet, evet, kalbim, bir zamanlar dutluktu, bağdı, bostandı, günlük güneşlikti ve hatta denizi bile vardı. Zavallım, ahir ömründe, çok heyecan, bir o kadar heyelan gördü. Gece gündüz süren yangınlara, Kandilli Rasathanesi'nin aklını alacak depremlere, gözyaşlarından mütevellit şiddetli erezyonlara, aklımı alabora eden fırtınalı bir aşka maruz kalınca, bitki örtüsü falan kalmadı tabii ortada.
·
22 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.