Ölümden daha korkunç bir şey varsa o da o ölüme seyirci kalan halkın ölümün şeklinden , heyecanından zevk almasıdır. Çekilen acı illaki sahibinin ve en yakın çevresinindir de insanlık bu kadar mı merhametsizliği hayat tarzı haline getirmek zorundadır. Victor Hugo döneminin büyük sorununu bir idam mahkumun ruhuyla dile getirerek halkı uyandırmaya çalışmış ama söyleyenle dinleyenin frekansı yıllarca aynı noktada buluşamamış. Şimdi çok mu başka sanki hayatlar? Daha mı medeni oldu insan ırkı ? Gözler önünde çekilen ızdıraplara biz gülmüyoruz da yönümüzü oradan dönerek mi protesto ediyoruz? Bir şeylerin değiştiğini pek sanmıyorum, değişen sadece renklerin tonları..
