Soyun ve toplumun devamı için bulabildiğimiz en sevgi dolu(!), en güzel en sağlıklı(!) çözüm “aile” gibi geliyor bize. En küçük birim. Bu birim üzerine inşa ediyoruz her şeyi. Soyun devamı önemli bir şey çünkü. Aynı kanı taşıyan bireylerden oluşan bir birim daha güçlü olurmuş gibi. Devamında bu birimi çoğaltıyoruz. Ve millet ırk diyoruz. Aynı gen havuzunu paylaştığımızı düşündüğümüz için. Ama tabii ortak başka paydalar da bulabiliyoruz. Bu ortak din ortak coğrafya ve bugünler de en revaçta olanı ortak çıkar. Bu tür ortaklıkların isminin değişmiş olması bile bir kavramı etkilemiyor. İyi müslüman ailesi, iyi hristiyan ailesi, iyi türk ailesi, iyi bir yunan ailesi vb. Değişmiyor çünkü bu birimin sağlam olması durumunda tüm toplumun ve ilişkilerin de sağlam olacağı ön görülüyor. Yani başka çözüm yok gibi(!). Aile ilişkileri sağlıklı ve güzel olan birey daima topluma faydalı iyi işler yapan bireyler olur gibi bir varsayımımız var. Etrafa bir bakın kutsanan aile ikonunu her yerde görmeniz mümkün. Hatta reklamlar bile bunu destekleyen yapıda. Oysa tüketilen bir mal ve onun reklamını yapıyorsun illa sağlıklı bir aileye gönderme yapman gerekmez. Bireyler söz konusudur malları tüketmek anlamında. Ama onlar bile vazgeçmiyor bu tür bir imajdan. Hedef kitlesi birey olsa bile aile kavramını kutsuyor. Ama bu kurgu pek çok yerinden sızıyor aslında. Aile içi şiddet, akraba evlilikleri, gizlenen sakat çocuklar ( Sakat özellikle seçilmiş bir kelime çünkü siz ne derseniz deyin aile ve akraba eş dost için o birey sakattır.), ensest, insan seçme vb. Bir sevgi yumağı olması gereken bu güzel yuva(!) yalanlar adam kayırma ve çıkarlarla dolu bir dert yumağı olabiliyor. Sağlam bir zemini olmazsa yıkıcı sonuçları olabiliyor. Ama kemik kırılıyor yen içinde kalıyor. Konuşulmayan susulan saklanan bir çamur deryası üzerinde inşa ediyoruz çoğu aileyi. Kan bağı ve orada o evin içinde doğmuş olmak bazen bizi zorlayan kısıtlayan bir unsur oluyor. Çizilen imajın aksine. “İnsanlar neden aile fotoğrafları çektirirdi? Neden çok önemli bir iş yapıyormuş gibi, o kıymetli tatil günlerini bu işe ayırır, çoluk çocuk bayramlık kıyafetlerini giyinip sıkıntılı zamanlar geçirmek üzere fotoğrafçının karanlık dükkanına yollanırlardı? Ve neden belli aralıklarla yenilenirdi bu tören? İnsanın her fotoğrafta biraz daha yaşlandığını, biraz daha bozulup biçimsizleştiğini görmenin hoşluğu nerede saklıydı? Çocukların büyüdüğünü, kucaktaki o muhtaç hallerinden fotoğraf karesinin dışına çıkmak ister gibi sıkıntılı duruşlara geçtiklerini görmezden gelmenin, her şey hala aynıymış gibi fotoğrafları büyük bir kendini bilmezlikle, hatta mutlulukla sıralamanın duygusu nasıl bir şeydi?... Kendini kandırarak suçluluk duygusundan sıyrılanların dünyası, başlarından geçenleri anlamlandıranların, gerçeği görenlerin karşısında ne kadar zavallı, ne kadar eften püften kalıyordu!” Bulunduğun coğrafyanın sana dayattığı tüm gerçeklerle birlikte aile içine de fırlatılıyorsun. Seçemediğin genler ve ailen senin açmazın çıkmazın ve ya mutluluğun huzurun oluyor. Bu tabloya bir de siyasi politik ve ekonomik şartları da katınca birey olmak hayatta kalmak ve sağlıklı olmak için gereken çabanın ne kadar büyük ve önemli olduğunu görüyorsun. Yazar aile zeminin seçmiş bu zeminde şiddet ve ensest olmadan da ortaya başka bir garabetin çıkabileceğini göstermiş. Sakat bir kardeş... Tüm dinamiklerini bu hiç konuşmayan ve sürekli gülümseyen kardeş üzerine kurgulamış. İki kişi ağzından yazmış romanı. Sade bir dil seçmiş. Günlük konuşma dili akıcı kısa cümleler. Ama etkisini yitirmeyen bir bakış açısı. Aile içinde susulan her anı anlatmış aslında üstü örtülen, katlanılan, kayrılan anları. Bir eksik veya sakat parametrenin domino etkisini gözler önüne sermiş şu çok güvendiğimiz huzurlu(!) aile kavramı içinde. Elbette yaşadığı zamanın koşullarının tamamını sunmasa da gerekli gördüğü kurguyu tamamlayan yanlarını da katmış romanın içine dozu kadar yettiği kadar. Ve son ana kadar gerilimi sürdürmüş bu iki insanın bize aktardığı her ayrıntıda. Keyifli okumalar!