insan zihni doğumla birlikte, daha doğru ifadeyle çevreyi anlamaya ve tanımaya başladığı dönemle birlikte herkesi ve her şeyi belli bir sembol ve sınıf atfederek tanımlar. ve o kişi görüldüğünde kim olduğunu, daha öncesinde kendisine biçilmiş olan toplumsal rol, sembol aracılığıyla geri getirir bilinç ve kişi hatırlar. toplum nezdinde de bu böyledir. çünkü bu bireylerden oluşmaktadır. haliyle yanından geçip gittiğiniz kişi bile fiziki yapısıyla zihninizde bir sembolizasyon oluşturur. tıknazdır, uzun boyludur. kumraldır ya da esmerdir ama mutlaka bir şeydir. insan sembolize edemeden tanımlayamaz çoğu şeyi. bu durumun en şiddetli insan bünyesine ve düşüncesine saldırı düzenleyen özelliği ise kokudur. yanınızdan geçmek için yaklaşan kişi ne kadar kötü bir sembolizasyon oluşturmuş olsa da zihninizde, yanınızdan geçtiği an ve sonrasında (iyi bir kokuya sahipse) bütün sembolizasonunuzu yerle bir eder. çünkü koku kişiyi tanımak ve tanımlamak için en keskin, en etkili yoldur. bu planlı oluşturulabilecek bir şey değildir tabi. tamamen natural sellection. o anda orada olmakta asıl mesele. insanlar bu kesinliğin farkında olduklarından koku bazında oldukça yoz yollar denemiş olsalar da doğal gelişen etkisiyle yarışamazlar. şahsen koku sembolizasyonu tamamlayıcı bir öge olarak şekilleniyor bende. önemli bir detay ama sadece detay. farklı sembollerde beni yakalamış olan kişinin saçlarının kokusu dahi büyük resmi tamamlamamda yardımcı olabiliyor. kitap da bu noktada sırf insanların çok etkilendiği koku uğruna genç kızları öldürüp onların teniden kokularını elde edecek olan bir psikopatı anlatmaktadır. elde ettiği karışımla adeta bir isa'ya dönüşmüştür. ve idamına doğru gelirken toplum tarafından oldukça olumsuz bir sembolizasyona uğratılan kahraman, içlerinden geçip idama doğru geçerken koku topluma yayıldığı anda o sembolizasyon anında yerle bir olur ve artık idam edilecek olan isa olur. çok güzel bir imgeleme var bu kitapta. rıza almak, rıza üretmek terimlerini işler Chomsky medyayı anlatırken. aslında rıza göstermeyeceğimiz kişi ve olayları medya öyle bir aktarır ki bize, bu aktarış biçimiyle kabullenir ve benimseriz her şeyi. yani kokusunu almadan önce sembolize ettiğimiz kişi ile kokusunu aldıktan sonra kişi hakkında edindiğimiz semboller bambaşkadır. keza nice ''halkın kahramanı/lideri'' diye anlatılan kişinin aslında halkın değil burjuvazinin kuklası olduğu gerçeği ''koku'' ile yıkılır.

KokuPatrick Süskind · Can Yayınları · 201821,9bin okunma

·

52 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Uğur De Molinari