Ondört asırlık bir makamın, Peygamber Aleyhisselam'ın emanetinin ortasından ikiye bölündüğü, din düşmanları ve batı mukallitleri tarafından pespaye hale getirilmeye çalışıldığı bir zaman… Ulema sınıfı susmuş, ya iktidarı ele geçirenler için dinlerini satmış, yahut ümitsizlikle kenara çekilerek susmayı tek çıkış yolu görmüş. Kimse ortaya çıkıp da "memleketin üzerinde tepinen" sarhoşlara "Durun, bu gidiş nereye!" diye haykırma cesaretine mâlik değil… Muhalifler ya boyun eğmeye, yahut ölmeye mahkûm (Ali Şükrü Bey mesela)… Ama şartlar ne olursa olsun, vaziyet ne kadar içinden çıkılmaz hale kalbolursa kalbolsun Allah'a ve ahiret gününe iman eden, bu dünyanın bir imtihan yurdu olduğu dolayısıyla burada kalmak için değil buradan geçmek için geldiğimizi fehmeden Müslümanlar kıyamete değin olacaktır. Ta ki yeryüzünde lailaheillallah diyen tek kişi kalıncaya kadar… Türkiye'de son yüzyılda bir şeyler oldu. Bu olan şeyleri birtakım kimseler tabii karşılayıp desteklediler. Hürriyet, müsavat, adalet, muasır medeniyetler seviyesi diye bir takım kavramların arkasına sığınanlar da oldu. Açıkca Allah'ın ve Resûlunun dinine savaş açanlar da… (Mesela Kuranı Hakim için ikra safsatası, Çankaya bizimdir Kabe Arabın olsun diyen zatlar gibi) Ancak şu hakikati fehmetmek gerek: 100 yıl önce bu fiilleri işleyenlerden hiçbirisi hayatta değil. Ve gözlerin yerinden fırlayacağı günde hesapları için bekliyorlar… Hilafet elden gitmiş, Sultan Vahdettin sürgüne mahkum kılınmış. Tedricen bu toprakları asıl var eden değerler reddedilmeye ve ihracına başlanmış. (Balıkesir Hutbesi ve Meclis Konuşması arasındaki fark her şeyi anlatmaya yetecektir.) Son Şeyhülislam Mustafa Sabri Efendi Mustafa Kemal'in gayesini anlar anlamaz muhalefete başlamış ve kalemiyle cihada çoktan hazırlanmıştı bile. Muazzam sıkıntılarla boğuştu, Müslüman devletler dahi ilk başta onu anlayamadılar. Mısır'da,Romanya'da,Yunanistan'da türlü eziyetlere katlandı. Ama kimsenin karşısında eğilmedi, kimseye dinini menfaat karşısında satmadı. Kalemiyle Kemalist devrimin surlarında ilk gediği açan O idi. Savaştı, yaralandı, iftiralara maruz kaldı, hain damgası yedi. İngilizlerle anlaşma yaptığı ilan edildi,Kurtuluş Savaşı'nın aleyhinde fetva verdiği iddia edildi. Bütün iddiaları kalemiyle paramparça etti ve tek başına Hilafetin yükünü yüklendi. Müslümanlar Şeyhülislamlarını terketmiş onu hıyanetle suçlamışlardı.Bir notunda "Müslümanlar açlık grevi yapıyorlar diye Gandhi'ye ağlaşıyorlar, Şeyhülislamlarının evinde yiyecek bir kuru ekmeği dahi yok" diyerek serzenişini dile getiriyordu. (Bunu kesinlikle hiçbir yazısında kullanmamış, öldükten sonra hususi notları arasında çıkmıştır, Abdulfettah Ebu Gudde'nin Safahat adlı eserinde geçmektedir) Şimdi Müslümanlar onu hayırla anıyorlar, kemalistler hala düşman ki olması gereken bu. Hak ile Batılın mücadelesi kainata değin sürecek, "İslam garip geldi garip gidecek, gariplere müjdeler olsun!" buyurmuştu Kainatın Efendisi. Müslüman Gençler! Kafanızı okuduğunuz edebiyat, sanat, felsefe, şiir kitaplarından kaldırın ve size Ümmet ve Hilafet şuuru verecek eserleri de okuyun. Bizden koparılan şeyin ne olduğunu bilmiyoruz daha. Okuyacağız, safları yaracağız, Hakimiyet kayıtsız şartsız milletindir diyenlere karşı Hakimiyet HAKKINDIR nidasını koparacak ve meclisimizde bu hakikatin baş köşede yer alacağı günler için çalışacağız! يُر۪يدُونَ لِيُطْفِؤُ۫ا نُورَ اللّٰهِ بِاَفْوَاهِهِمْ وَاللّٰهُ مُتِمُّ نُورِه۪ وَلَوْ كَرِهَ الْكَافِرُونَ "Onlar ağızlarıyla Allah’ın nurunu söndürmek istiyorlar. Hâlbuki kâfirler istemeseler de Allah nurunu tamamlayacaktır." (Saf Suresi 8.Ayet) Ayetine iman eden Müslüman için ümitsizlik olamaz! Çalışma bizden tevfik Allah'tandır.