"Çünkü hiçbir şey göründüğü, hatta yaşandığı gibi değil! Her şey hatırlandığı gibi." . Ne kadar derin, anlamlı ve gerçekçi bir cümle değil mi? Kitabı okurken çocuğunlukla çocukluk anılarıma gittim. Zihnimin karanlık dehlizlerinde dolaşırken bunca kaydı neden tuttuğumuzu düşündüm. Ve bu kayıtları tutarken içine o anları yaşarken ki duygularımızı kattığımızı... İçinden geçtiğimiz şu sıkıntılı günleri ilerde nasıl hatırlayacağımızı da düşündüm. Acaba bu yaşananları hangi duygularla, hangi yaşanmışlıklar la kaydediyoruz? İçimizdeki hangi duyguyu daha çok besliyoruz? Kitaptaki bir alıntıdan zihnim yine nerelere götürdü beni? Biraz da siz kafa yorun bakalım bu konulara, ben kitabın yorumuna geçeyim. Bir çocuğun gözünden beş kişilik ailelerinin öyküsü. Felsefe profesörü olan babanın askeri darbelerle işinden uzak kalması sonucu ailenin baş etmesi gereken geçim derdi öykülerin ortak noktasıydı. Bununla birlikte babanın çocuklarıyla olan mesafeli ve şiddete dayanan bağı birçok öyküde kendini hissettiriyordu. "Elini kaldırıp omzuma koydu ama ben vuracak sanıp irkildim." Sanırım bu alıntı ne demek istediğimi açıklıyor. . Birbiriyle bağlantılı bu 24 kısa öykünün Barış Bıçakçı'nın kendi çocukluk anılarından oluştuğu dair güçlü sezgilerim var. Fakat bununla ilgili bir bilgi bulamadım. Hatta ilk kez bir kitabını okuduğum yazar hakkında dahi çok sınırlı bilgi edinebildim. Bilgisi olanlar paylaşırsa sevinirim. Her biri ikişer üçer sayfadan oluşan bu öyküleri yalın bir dil ve duru bir anlatımla okudum. Şu günlerde bırakın okuduğum kitapların yorumunu yazmayı, kitap dahi okuyamıyorum. Fakat bu kitabı okurken içine girmekte pek zorlanmadım. Öykü severlerin atmaması gereken bir kitap, yazar olduğunu düşünüyorum. Sevgiler Kim değersiz hissetmez ki kendisini! Bir soyadının önünde toplanmış duruyoruz : ailemiz. Bir soyadının önünde tek tek isimler..

Aramızdaki En Kısa MesafeBarış Bıçakçı · İletişim Yayınevi · 20203,422 okunma

·

15 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Satı Erpak Vural