Kel Kantocu, uyumsuz tiyatro anlayışıyla gündelik hayatın monotonlugunu sorgulatır. Şöyle ki her birey alışılagelmiş şeyleri sualsiz yerine getirir ama bu anlayışla oyunda günlük yaşamın kendisini evirip sıradanlığını somutlaştırarak eleştirisi yapılıyor. Amaç sorgulatmak, düşündürmek, amacın ne olduğunun farkedilmesini sağlamak. Mutlak doğrulara bile kuşkuyla yaklaştırmak. Ama bunu mantık çerçevesinin dışında anlatmak. Oyunda diyaloglar öğretici değil, bilgi vermez. Tüm söyleşimler mantıksal düzenden yoksun bir şekilde okuyucuya/seyirciye 'yadırgayacakları' şekilde sunulur. İtfaiye şefinin kalmaya devam edebilmesi için hikaye anlatmasını önermek, yaptırılmak istenen eylem için öne sürülmüştür. Bireylerin yaptırım kapasitesinin boyutu ve sınırında olmadığı eleştirilir. Bu yaptırımlar 'çıkar' içindir. Günlük hayattaki tüm ilişkilerdeki gibi. Dikkat çekilen bir diğer nokta ise sosyal konum. Mary nin öykü anlatabilecek konumda olmayışı toplumumuzda da kabullenilmiş sınıf farklarını eleştirir. Oyunda birçok öykü anlatılır ama 'anlatılan masalların hepsi fabllar gibi ahlak dersi vermeli mi?' sorusu hakimdir. Özdeyişler dışında pek öğretici şeyler anlatılmasa da diyalogların altında yatan eleştiriler kişiyi düşünmeye iter. Dış görünüş genellemelerinin toplumun önyargısı olması, insanın doğa karşısında güçsüzlüğü, ikiyüzlü ve kandırmaya yatkın insanoğlunu... Gerçekliğini sorgulamadığımız durumlar, bizi gerçeğin altındakileri sorgulamaya iter. Oyunun sonlarına doğru artan tekerlemeler, yinelemeler, üretilen sözcükler de göndermeleriyle değil çağrıştırdıkları ile oradadır. Oyundan çıkarılacak ders ise oyuncunun/seyircinin ne anladığıdır. "Sözcükler, birbirleriyle konuşamayan, konuşulanları dinlemeyen ya da dinliyormuş gibi yapan kahramanlara mantık çizgisinde bir iletişim olanağı vermezler."

Toplu Oyunları 2Eugene Ionesco · Mitos Boyut Yayınları · 1997115 okunma

··

84 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.