Arka kapağını kapatıp masamın üzerine bırakmamın ardından saatler geçmesine rağmen hâlâ düşüncelerimi kontrol edemiyorum. Çünkü #benpelinçini beni alt üst etti. Ne yazsam eksik kalır. Fazla cümle eklesem büyüsü bozulur. Pelin Çini, kitabında yaşamını, yaşadıklarını, yaşadıklarının izlerini kendini izole ettiği o şeffaf fanusun içinden çıkarıp boy aynasının karşısına geçiriyor ve kendine her şeyi itiraf ediyor adeta. Farkındaysanız, ayna demiyorum. Boy aynası diyorum. Bu boy aynasında kendini eleştiriyor, iyi yönlerini, kötü yanlarını yazıyor. Çuvaldızı kendine batırıp 'helallik istiyorum' diyor mesela. Çok öncesine gidersek zayıflama çabasından önce yiyerek kendine nasıl işkence ettiğini anlatıyor. Annesiyle olan çatışmasını, aslında annesini güçlü bulduğunu, yaşı 30'u bulduktan sonra annesine hak verdiğini, ilişkilerini, evliliklerini, yalnızca ben deyişini dile getiriyor. Hatta öyle bir şey ki dünyanın kendi etrafında döndüğünü bile düşünüyor kimi zamanlar. Bunlarla sınırlı kalmayıp geri planda kendine yazdığı manifestodan bir kitap #benpelinçini. Çünkü şiddeti sadece fiziksel olarak kabul ettiğimiz günümüzde insan kendine de uygular. Pelin Hanım ise bu kendine uyguladığı ilk yılların fiziksel (kilolarıyla mücadele ettiği dönem) şiddetini, duygularıyla tanışmaya başladığı gençlik dönemini ve ileri dönemlerindeki duygusal şiddeti ifade etmiş aslında. Bu kitap, otobiyografi türünün ağır bastığı bir anlatıydı. Bir iç dökümüydü. Artık kendiyle baş başa kalamamışlığın yazılı bir belgesiydi. Keyifle değil, hayatın sırtımıza yüklediği yüklerin bir kısmını omzuma almış biri olarak empati kurarak okudum. Payıma düşeni aldım ve köşeme çekiliyorum. İyi ki yazmışsınız @pelincini, birçoğumuza olduğunuz ses, daima duyulsun. [Kaynak: instagram.com/p/B-C9bK1J8PA/?...]

BenpelinçiniPelin Çini · A7 Kitap Yayınları · 201921 okunma

·

9 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Esengül Ersoy