Attila İlhan’ın sanırım ilk eseri olan bu şiirleri, bir süre önce okuduğum “bela çiçeği”nden çok daha fazla sevdim. Niyeyse her şiirde emek, çaba ve yaşanmışlık var gibi geldi. Kitabın başında İlhan’ın 1959 da 2. Baskıya yazdığı önsöz de okunmaya değer, sanat zevki aşılıyor insana adeta. Tabi ki kitabın sonunda yine şiirlerinin hikayelerinin vermesi en sevdiğim kısımlardan biriydi. Toplumcu gerçekçi şiirleri pek sevmememe rağmen yine de sıkılmadım okurken. 2. Dünya savaşı hatta belki de öncesi Türkiye’sini şairlerin dilinden görmek, çok güzeldi. Sizlere de tavsiye ederim. İyi okumalar.
