"...-Hayır, dedi papaz, doğru olduğunu kabullenmen gerekmiyor, sadece gerekli olduğunu kabullenmelisin. -Ne acıklı bir düşünce, dedi K., yalan söylemek dünyanın en doğal şeyi yapılıyor." (Sayfa 244) Ben bu yazarı anlamıyorum! Ya ben Franz Kafka okumak için henüz yeterince pişmedim, ya da ikimiz çok farklı frekanslardayız. Yazarın ilk okuduğum kitabında, Dönüşüm'de de hiçbir şey anlamamıştım. Kitabı okuyanlarla sohbet edip onların yorumlarını dinleyince okuduklarım biraz yerine oturur gibi olmuştu ama ne yalan söyleyeyim, sanki sırf kitaptan bir anlam çıkarmaya çalışmak için fazla zorluyorlar gibi gelmişti. Dava'da da aynı şeyleri hissettim. Kitabın kahramanı tutuklanıyor, hakkında şikayet var ve dava açılmış ama kim açmış, neden açmış, suçu neymiş belli değil. Öğrenmeye çalıştıkça saçma sapan mantıktan uzak bir adalet sisteminin içine düşüyor. Sistem o kadar adaletsiz ki, orada hakkını aramaya çalışmak bile mantıksız bir hal alıyor. Evet, bu kısımlarında ciddi bir adalet sistemi taşlaması var ve bazı yerlerde yazar gerçekten de taşı gediğine koyuyor. Fakat bu taşlamayı yaparken, sistemi eleştirmek için onu öyle bir hale sokuyor ki, gerçek olması mümkün olmayan distopik bir "adaletsizlik sistemi" yaratıyor. Kitabı okurken sistem eleştirisinden çok, "amma da abarttın ha" diye düşündürdü çoğunlukla. Sonunu ise hiç anlamadım, yine kitabı önceden okumuş bir arkadaşımın yorumlaması sayesinde biraz anlar gibi oldum ama böylesine bir sosyal mesajı vermek için bu kadar anlaşılmaz ve çetrefilli bir yol izlemesini anlamsız buldum. Tekrar söylüyorum ki, sanırım gerçekten farklı frekanslarda düşünüyoruz ve bu yüzden birbirimizi anlayamıyoruz. Yaşım kemale erdiğinde yazarın kitaplarını yeniden okuyacağım, o zaman vermek istediği o sosyal mesajları iliklerime kadar hissedeceğimi ümit ediyorum.

DavaFranz Kafka · Karbon Kitaplar · 201753,2bin okunma

·

9 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Çağla Lotinac Akman