çorap çalma sahnesinde (sahne diyorum çünkü öyle ayrıntılı ve başarılı anlatmış ki sabahattin ali, yaşananları tüm yönüyle gözde canlandırmamak olası değil) yüreğimiz ağzımıza geliyor; macide ile ömer tophane açıklarında kiraladıkları kayığın içinde mehtapta oynaşırken hiç yaşayamayacağımız bir aşkın özlemini soluyoruz; nihat ve tayfasının (ki burada nihat olarak sözü edilen, nihal atsız'ın ta kendisidir, atsız'ın bu romana cevaben ağır bir yazısı da bulunmaktadır) kendi pislikleri içinde nasıl debelendiklerini ve debelendikçe battıklarını görerek acıma duygusuna kapılıyoruz; veznedar'ın türk roman tarihinin en efsane tiratlarından biriyle ortadan yok oluşunun ve bir daha meydana çıkmayışının şaşkınlığı tüm roman boyunca yakamızı bırakmıyor; hayatı, 'düşünme, karar alma ve uygulama' olarak üçe ayırdığımızda, düşünme kısmını filozoflara taş çıkartırcasına sağlıklı ve sağlam biçimde icra eden ömer'in, karar almada aynı başarıyı sürdürmesine karşın, uygulama kısmında nasıl bu kadar bocaladığına anlam veremiyor, o'nun adına kahroluyoruz.

İçimizdeki ŞeytanSabahattin Ali · Yapı Kredi Yayınları · 2019172.4k okunma

·

5 views

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Kamile sevin