Gönderi
Gölgesizler Hasan Ali Toptaş'ın düşlerle, kayboluşlarla iç içe hayatlarla bezediği kırsal bir roman.
Okudukça aklım karıştı ve karıştıkça devam ettim. Çünkü anlamak istiyordum olayları, kurguyu. Ama bunu anlamak çok zor geldi bana çünkü sürekli olarak iç içe açılan olaylardan oluşan bi kurgusu var kitabın. Hangi karakterle nerede uyuyakalıp, nerede uyandığınız belli olmuyor. Köy yolunda arabaları izlerken biten bölüm sonunda yeni bölüme hangi karakterin gözlerinden bakacağınızı bilemiyorsunuz.
İnsanları ayrı ayrı ama bir o kadar da uyumlu bir yığınla veriyor okuyucuya Toptaş. Bu durum, ister istemez yaklaşık altı sene olduğunu tahmin ettiğim bir süre önce baslayip bitiremediğim Marquez'in Yüzyıllık Yalnızlık'ını getirdi aklıma. Orada da uyanamadığım, yüzyıllarca uyukladığım bi karakter çıkmazındaydım. Aynı hissi yaşadım diyebilirim. Ne var ki Gölgesizler'in en güzel tarafı "gizem" boyutu oldu. Samimi, aşina olduğumuz bir gizemi sunuyor okura Toptaş. Kırdaki yaşamın iç içe varolagelen, birbirinden beslenen sosyolojik yapısını, insanların yakınlıklarının uzak taraflarını içli, uçuş uçuş bir dille sunuyor yazar. Aynı tadı Latife Tekin'in Berci Kristin Çöp Masalları'nda da aldığımı hatırladım okurken, bunu fark etmek beni mutlu etti.
Kitap berberiyle, Hortlak'ıyla, muhtarıyla, Güvercin'i ve çırağıyla bize anlatıyor kır yaşamını. Karakterlerden çıkmak zor. Hepsi garip, hepsinin yaşadığı şu an. Ama şu anı geçmişten ayrı yaşamıyorlar. Gölgesizler "tekrarların tekrarını" okuduğumuz, mistik gizem dolu bir serüven.
··
58 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.