Kumarbaz deyip de yaftalamayın Aleksey İvanoviç'i... Hangimiz kumarbaz değiliz ki bu hayat oyununda?
Daha çocukluktan ilan ederiz kumarbazlığımızı. Ah deriz şu oyuncak benim olsa... Oyuncağımıza ulaşırız, bisiklet isteriz, bisikletimiz alınır, oyun konsolu isteriz, bilgisayar, cep telefonu isteriz, hepsi alınır, hepsinin daha iyisini isteriz... Derken bir bakmışız çocukluğumuz çoktan bitmiş... Elimizdekinin kıymetini bilemeden... Gençlik gelir aynı döngü, yaşlılık gelir aynı döngü, sonunda kumar masasından alır götürürler bizi, cebimizde pişmanlıklar... Ah deriz ah, keşke bir daha gelsem şu hayata, ama olmaz...
Hırslarımızı, daha iyisini kazanma arzusunu, kalbimizdeki kötülüğü içimizden kazımadıkça hep kaybeden kumarbaz biz oluruz ömrümüz boyunca.Yani bu hayat bir kumarsa, rest çekebilmenin tadını çıkarmalıyız bu yaşamda; dımdızlak kalabilmenin cesaretini ve sefaletini de. Her oyunun kuralı varsa biz de kendi kuralımızı belirleyip ona göre oynamalıyız.
Vay efendim çok mu avam laflar ettim. Bence de öyle, o zaman sizleri Dostoyevski'nin eseri ile baş başa bırakayım: 187 sayfadan oluşan dopdolu bir kumarhane. Kitap okurken de kumar oynanır mı demeyin, 
Kumarbaz'ı elinize alın, kapağını kaldırın, oyuna hoşgeldiniz...
·
61 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.