Dün bitirdiğim kitaba yorum girmek için bir gün beklemem gerekti, kafamı toplayabilmek adına. Büyücü benim için uzun soluklu ve derinlikli bir okuma oldu. Labirentimsi yapısı uzun tasvirleri insanı peşine takıp sürüklese de çoğu zaman kendimi o labirentte bir fare gibi hissettim. Tepemde dikilen John Fowles ise her şeyi görüyor ama ben onun bıraktığı kırıntıları izlemekten başka bir şey yapamıyorum. Kendine Tanrı rolünü verdiği bu kitabında okuyucu yani bizler büyük bir çaresizlik hissediyoruz. Tam bir çıkış yolu bulmuşken yazarın bir oyunana daha burnumuza kadar batmış buluyoruz kendimizi çaresizliğimiz ise bundan kaynaklı. Bir çok yorumda Nicholas Urfe oidipal durumlarda diye okudum ama nasıl olmasın ki karşısında Tanrı rolünde olan bir Maurice Conchis var ve Urfe e bütün oyun sahasını açıyor adeta çocuğunu oyun parkına götüren bir baba. Zaman zaman şeytan rolünde zaman zaman Tanrı rolünde yani insanın en basit hali iyi veya kötü. Edebiyatın kamu spotu gibi sürekli iyi mesaj vermesi gerektiği algısı bana hep çok saçma gelmiştir. Bir mesaj verme kaygısı da. Bu kitap da bunların hiç biri yok derinlik var sen ne kadar istersen o kadar derine girersin sadece bunda seçim senin. Ama yazarın okucuyla bu kadar oynaması iplerin onda olması ve o son beni fazlasıyla gerdi senden intikam alıyorum John Fowles ve kitabına puanımı düşük veriyorum. Uzun bir labirentte bir süre kaybolmak isterseniz okuyun, okutun.

BüyücüJohn Fowles · Ayrıntı Yayınları · 20242,206 okunma

·

177 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Zübeyde Özgür