Savaş bize misafirperverliğini göstermişti, ben de bunu suiistimal ediyordum. Kim kendini bu parçalanmış, yeni yetme yaşantıya yabancı hissedebilir ki? Artık ne çabalarımızın ne de korkularımızın hesabından sorumluyduk ve hiç sempati duymadığımız bir otoriteye teslim olmuştuk, fakat bu otorite tutarsızlığıyla bize güven veriyordu. Ya geleceğimiz? Bu yükümlüğü ölüm dahi üstlenecek olsa, bunu düşünmemiz gerekmiyordu. Artık hiç bir sıkıntımız, ay sonları, patronlar yoktu. Hava gibi özgürdük, fakat zaman zaman, akciğer iltihabından ölen bir asker için mütevazi törenler yapılıyordu. Kapris de yapabiliyorduk. Bağlı olduğumux şey sadece felaketti ve o da şu an için, esaslı bir şaka halini alıyordu.
·
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.