Ahmet Ümit’in karakterler sığ, kurgusu zayıf, üslubu başarısız.. iyi bir romanda olması gereken özelliklerden hiç birine sahip değil, ama okutuyor.. bir cinayet var ve sanırım o cinayetin ardındaki gerçeği insan yine de öğrenmek istiyor.. kitabı okunur kılan da bu..
ben polisiye okuyacağımı zannetmiştim, ama gel gör ki Ahmet Ümit bu romanda komiseri ve kendini övmek için masa başına geçmiş gibi geldi. hele "gezi"den bahsettiği bölümlerde iyice ergen kafası yaşadığını hissettim. hem ne o öyle, kitap boyunca çözülemeyen sır, bir akşam yemeğinde sarma çatallarken mi çözüldü yani?
Bi istanbul hatırası değil ama Ahmet Ümit hatrına olmuş diyebileceğimiz bir roman.
