Sanki bu da pek işe yaramıyor. İnsan sevgiye muhtaç, ister istemez sevmek sevilmek istiyor, acı insanın bir parçası, belli etmesen de sen insansın ve acını paylaşmak istiyorsun. Ben buyum evet ama karşımdaki de “o”. O yüzden belki de herkesi olduğu gibi kabul edip, mesafeyi korumak gerek. Ama böyle, duyguları bastırmak insanda sonra yoğun strese sebep olabiliyor. Bu da telafi edilemez sonuçlar doğuruyor maalesef. Güçlü olmak duygusuz, ruhsuz olmayı gerektirmiyor belki. Bence güç fedakarlıkta, anlayışta, yitip giden insani duygularda... Onlar yok olduğu için insan kendi kabuğuna çekilip, yalnızlığın peşinden gidiyor belki...