Zorlanarak okudum.
Bence bu kitabı yarıda bırakanlar sonuna kadar gidebilenlerden fazladır. Sonunu düşünen kahraman olamaz özdeyişiyle kitaba gelirsek; sanal gerçeklik gözlüğü taktığınızdaki ilk hislerle kitaba başlıyorsunuz, kaçırmadan her ayrıntıyı algılamaya çalışıyorsunuz. O ayrıntılar ki öyle böyle değil. Perec bir apartmanın ve içinde yaşayan insanların yıllar içindeki seyrini katmanlaştırmış. Apartmanın kör noktaları dahil her yere büyüteçle bakmış. Ama bu beni inanılmaz sıktı.
Asıl olay bir yapboz meraklısının hayatı etrafında şekilleniyormuş gibi görünse de kitapta bir merkez bulmak çok zor. Ansiklopedik bilgiler meraklılarına ufak heyecanlar vaadedebilir ama genel olarak, eğer bitirmeyi başarırsanız benim gibi bu kitabı neden okuduğunuzu sorgulayabilirsiniz.
Kitap 555 sayfa sürüyor ve okurken hep bir eksiklik hissi duyuyorsunuz, bir şey eksik bu kitapta. Ben son sayfayı okurken şuna karar verdim; bu kitapta eksik olan şey duygu. Zerre kadar duygu yok. Ülkeler, mekanlar, evler, insanlar, eşyalar, eşyalar, eşyalar ve bunların toplamı olan zaman var. Film şeridi gibi hayatlar akıyor ve birden bire biri ya cinayete kurban gidiyor ya da öylece ölüyor. Tek kelimeyle biten hayat öyküleri: ‘öldü’ . Sonrası olağan bir gerçeklik. Bu yönüyle gerçek hayatla uyumlu. Oluyor ve bitiyor, o kadar. Biz duygularımızla kendi yorumumuzu kattığımızda hayat anlam buluyor ya işte bu kitapta o yok. Duygulanım ve anlam çabası yok. Sadece düz anlatım. Belki de beni sıkan buydu.
Perec’ten utanıyorum sıkıldığım için. Yaşam öyküsü ve çektiği sıkıntılar onu da böyle biriktirmiş demek. Yıllarca yaptığı arşivcilikle bakmış hayata...
Ben kimim ki onu beğenmeyeceğim, laf.
Okuyun bence, değişiklik olur.
Yaşam Kullanma Kılavuzu
·
380 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.