Susmak da can yakıyor artık konuşmak da. Böyle zamanlarda nefes almak da. Ne oldu bize, içimizdeki iyiye kalpteki terazinin ayarı mı bozuldu ki... Böyle büyük acılara nasıl alıştık evladını kaybeden annenin feryadına nasıl sağır kaldık, neden her konuda bir fikri olan o beynimiz, o konuşan dillerimiz sadece başımız sağ olsun diyebiliyor. Sizce de artık daha fazlasını yapmamız gerekmiyor mu? Bu siyaset yapmak değil bu çıkıp devletin suçu ya da devlet ne yapsın ki deyip taraf tutup köşeye çekilmek değil bu insanlığın yokoluşuna sessiz kalmak. Film senaryosu gibi izlediğimiz her şey gerçek bugün bu sahneye ağladım yarın yeni bir gün deyip unutamazsın unutulmamalı unutmamak unutulmamak önemli yarım kalmış hayatların ülkesinde vicdanını susturma.