Birinci kattaki Zosia esniyor; pencereleri açmadan, ortalığı temizlemeye, toz almaya başlamadan önce uzun uzun, mahmurca esniyor. Uykunun ve horlamaların doyurduğu gece havası tembelce pencereye doğru süzülüyor, dışarı çıkıyor ve yavaşça günün boz ve dumanlı griliğine giriyor. Zosia ellerini isteksizce çarşafların uykudan ılınmış, ekşimiş hamuruna batırıyor. Sonunda, ürpererek, geceyle dolan gözlerle, pencereden aşağı kocaman, ağır bir kuştüyü yatak silkeliyor, ve kentin üstüne tüy parçacıkları, kuştüyü yıldızlar, gece düşlerinin tembel tohumlarını serpiştiriyor.
İngilizce ve Almanca Baskılardan Çeviri: İlknur Özdemir (YKY Baskısı)