Mark Twain'in "İnsan Nedir?" kitabında hissettiğim güzel duyguları bu kitabında hissedemediğimi söyleyebilirim.
Twain'in aforizmalarından oluşan bu kitabın bir kısmı mantıklı düşüncelerinden oluşmuş bir seçki, sözler dizisi iken, bir kısmı Hıristiyanlığa, mezheplere, İncil'e ama en çok da Tanrı'ya nefret söylemlerinden oluşmaktadır.(Abartmıyorum, yazar çok kızgın:) )Bunlar da sanatsal ve özlü olmuş ama kabul edelim şimdi :))
Kitabı okurken Cesare Pavese'nin Yaşama Uğraşı'nda okuduğum bir kısmı hatırladım:
Tanrı'nın varlığı konusunda kararsız oldukları halde, alay ederken bile onun varlığını derilerinin altında duyan insanlar için Tanrı'ya sövmek hoş bir şey olmalı. Düşünür ki eğer Tanrı varsa, her sövgü çarmıhtaki çivilere bir çekiç, Tanrı'ya yöneltilmiş bir saldırıdır..
İyi okumalar :)
