Mektup yazmak güzeldir.Ama en güzeli kendine yazılandır... Aslında Werther değil burada kahramanımız. Goethe'nin kendisi. Kitap bir nevi yazarın duygu boşalması gibi. Hayata dair tahlillerini, insanların değişen ruh hallerini tuvale çok güzel boşaltmış. Her duyguyu kitapta pasaj pasaj işlemiş; nefret, aşk, mutluluk, iki yüzlülük.... Dilim döndüğünce yazayım ben de bunları: İnsanların tuhaf hallerini: "İnsan soyu tek kalıptan çıkmadır. Çoğu, yaşayabilmek için günlerinin büyük bir bölümünü çalışarak geçirir ve özgürlük olarak artakalan zaman onları o kadar kaygılandırır ki, ondan kurtulmak için denemedik şey bırakmazlar." Syf:24 Mutluluğun küçük ayrıntılarda olduğunu: "Bizim en mutlu olduğumuz anlar, Tanrı'nın bizi sevimli bir deliliğin içine sürüklediği anlardır ve biz de çocuklara aynı biçimde davranmalıyız." Syf.52 Çıkarcı hallerini: "Sonuçta dünyanın bütün işleri aşağılıktır; başkalarının sözüyle, hiçbir tutkusu ya da bir gereksinimi olmaksızın, para, şan şeref ya da bilmem ne uğruna didinen biri her zaman budaladır." Syf. 57 Bıkkınlık ve isyan bayrağını çekme: "Evet Wilhelm, bazen bir an için kalkıp gitme, bağları koparma cesaretini buluyorum kendimde, keşke nereye gideceğimi bilsem! Herhalde giderdim." Syf.61 Bir sesleniş! "Evet, yeryüzünde bir gezginim yalnızca, bir yolcu! Sizler bunun ötesinde misiniz sanki?" Syf. 100 Değer bilmemek: "İçimden, göğsümü parçalamak ve beynimi dağıtmak geliyor; insanların, birbirleri için ne kadar az bir anlamları var." Syf.111 Başkaldırı: "Tanrı'nın oğluna verdiklerinin, kendisinin yanında olacaklarını söylememiş miydi İsa? Ya Tanrı beni ona vermediyse? Ya yüreğimde hissettiğim gibi, Tanrı beni kendi tasarrufu için ayırdıysa?" Syf. 113 Deliliğe övgü: "Tanrım, bu mudur insanların yazgısı? Ya henüz akıl sahibi değilken ya da akıllarını yitirdikten sonra mı mutlu olacaklar ancak?" Syf. 118 Çaresizlik ve kabulleniş: "Lotte ona ait, bu böyle, Lotte ona ait." Syf. 124 Goethe'de kitabı yazmadan önce tehlikeli bir aşka tutulmuş bir nevi yasak aşk.. İşte bu aşkın yansımasıdır bu kitap! Okunmalı bu yüzden. Yazarımız kahramanımızı öldürüyor, peki şu soru sorulabilir:"Goethe kahramanımız ise eğer neden hala hayatta?".Evet.Güzel soru.Fakat Goethe'nin burada kahramanı öldürürken demek istediği bir şey var aslında.Bu ölüm ruhun bedenden çıkması, hayatına bir son verme gibi bir ölüm değil.Goethe burada kahramanını öldürürken aslında YÜREĞİNİ öldürüyor. Çünkü anlıyor ki bu aşk acısı ölümden beter.. En iyisi yüreği öldürmek. Böylece çalmazlar kapısını! Ve incelememi bitirmeden benim de size bir demem var. Mevlana'nın dizeleriyle: "Allah der ki; Kimi benden çok seversen onu senden alırım ve ekler; Onsuz yaşayamam deme, seni onsuz da yaşatırım ve mevsim geçer, Gölge veren ağaçların dalları kurur, sabır taşar, Canından saydığın yar bile bir gün el olur... Aklın şaşar, dostun düşmana dönüşür, düşman kalkar dost olur, Öyle garip bir dünya. Olmaz dediğin ne varsa hepsi olur... Düşmem dersin düşersin, Şaşmam dersin şaşarsın. En garibi de budur ya, Öldüm der durur, yine de yaşarsın..." Kitap zamanında gençliğin bir bölümünü intihara sürüklemiş. Sakın ha ki böyle bir yanlış yapmayın.Yaşarsın sayın okur.Yaşarsın.Hiç bir insan için aşk için sevgi için intihar etmeye değmez! Unutma ki bu dünyada senden daha değerli bir şey yok!

Genç Werther'in AcılarıJohann Wolfgang Von Goethe · Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları · 2021120,6bin okunma

·

15 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

begoşş