Gönderi
''Zaman tasarruf edeyim derken aslında başka şeylerden tasarruf ettiğinin kimse farkında değildi. Yaşamlarının gittikçe daha zavallı, daha tekdüze ve daha soğuk geçtiğini kavramak istemiyorlardı. Bu gerçeği sadece çocuklar taa yüreklerinde hissettiler. Çünkü artık kimsenin onlara ayıracak zamanı yoktu.
Oysa zaman yaşamın kendisiydi. Ve yaşamın yeri yürekti. İnsanlar zamandan tasarruf ettikçe zaman azalıyordu."
Kitaptaki bu alıntı bize kitabı özetliyor aslında. Hani derler ya hayatı çocuklardan öğrenin diye işte yazarda bize bunu yapıyor.
Çoğumuz çocukken daha mutluyduk, peki ne oldu ne değişti. Büyüdük imkanlarımız artıyor ama o derecede de mutsuzluk artıyor.
Küçüklüğümde en çok sevdiğim oyuncağım evin televizyon kumandasıydı. Ondan araba yapardım, uçak yapardım ne olmasını istersem o olurdu ve oynardım. Çünkü aslında bir oyuncak değil hayal gücüme kalmıştı. Kitapta da oyuncaklar hakkında şöyle yazıyor:
''En küçük ayrıntılarına kadar öyle ince düşünülerek yapılmışlardı ki çocukların hayal kurmalarını gerektiren bir yanları kalmamıştı.''
Günümüz çocukların imkanları artıyor istemedikleri kadar oyuncakları var ama hemen sıkılıyorlar.
Sezen Aksu'nun dediği gibi ''Hani satın alınan sevgiye alıştırılmış bir çocuğun her oyuncağa çabucak doyumu''
Herkeste bir telaş var. Herkes bir yerlere yetişme, bir şeyleri yetiştirme derdinde. Anı yaşamıyoruz, hayal kuramıyoruz. Zamanımız o kadar az ki çocuklarımızla da ilgilenemiyoruz. Halbuki en büyük ihtiyaçları Anne ve Babasından biraz ilgi görmek.
Kitabı 23 Nisan'da okumak bana ayrı bir tat ve anlam kattı. Herkese tavsiye ederim.
·
14 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.