"O ne büyük insandı, o ne faziletli adamdı. Ben ki ölümü çok tabii bulurdum. Bazen çok sevdiğim birisinin ölümünü benden saklarlardı, yahut yavaş yavaş söylerlerdi. Ben de için için gülerdim. "Bundan tabii birşey olur mu? Beni hiç anlamıyorlar, böyle bir haber karşısında düşüp bayılacağımı sanıyorlar" derdim. Fakat vaktâ ki Naîm'in ölümünü haber aldım... Nasıl diyeyim... cihan yıkılmış da ben altında kalmışım zannettim. Bana öyle geldi. Zaten ondan sonra hayatın bir zevki, bir neş'esi kalmadı. Meğer ben Naîm'i ne çok severmişim!"
Üstad çok müteessir olmuştu. Biraz gözleri daldı. Sonra, "Haydi bir Fâtiha okuyalım" dedi. Gözlerinden yaşlar dökülmeye başladı.
Sayfa 459 - Kapı, 2017 *Babanzade Ahmet Naim
·
8 görüntüleme
"Bugün Akif, Edirnekapı Mezarlığı'nda, Naîm'in yanında yatıyor. Orasını kendi vasiyet etmedi. Ancak Naîm'i o kadar seviyor ki, bu sevgi, vak'a kuvvetinde bir vasiyetti ve Fuat Şemsi onu Naîm'in yanına koydurdu. Beraber inandıkları Allah'ın huzuruna, beraber çıkıyorlar." (https://1000kitap.com/kitap/mehmet-akif--122980 , sy.118)
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.