Yıllar evvel şöyle düşünmüştüm: Gazali ile İbn-i Rüşt arasında bir yol ayrımı hissetmiştim. İbn-i Rüşt'ün altını kazırsam Aristoteles çıkıyor, Platon çıkıyor, Yunan çıkıyor. Gazali'nin altını kazırsam Kur'an çıkıyor, sünnet çıkıyor ben en iyisi Gazali'yi seçeyim demiştim. Dindar bilince Hegel "mutsuz bilinç" der. Elde edilemeyecek olana talip olarak bir ömür tüketirler de ondan. Hiçbir zaman mutlu olamazlar, çünkü hep ertelenmiştir ve olanaksızı isterler dolayısıyla sürekli suçluluk duyarlar. Kabahat hiç başkalarında değildir. Yani tepedeki hıyarların(ahyar manasında, hayırlı olan seçkin demektir hıyar :)) suçu kabahati yoktur, bizdedir suç kabahat. Bu mekanizma sürekli yukarıdan aşağıya doğru çalışır. Hep suçlu aşağıdakilerdir.