- Büyük bilge Sadi Şirazî anlatır bize iki kardeşin hikâyesini: Bir sultanın iki oğlu varmış. Mert ve bilgili kimseler olarak yetiştirmiş babaları onları. Gün gelmiş sultan hastalanmış ve ölümünden sonra oğullarının arasında mücadele çıkmasın diye ülkesini aralarında pay etmiş. Ancak babalarının vefatından sonra şehzadelerden biri adının hayırla anılması için iyilik yolunu seçerken diğeri ise zengin olma emeliyle zulüm yolunu tercih etmiş.##Adil şehzade halkına kol kanat germiş, lütuf ve ihsanla muameleyi kendine şiar edinmiş. Onun ülkesinde yoksullar, düşkünler, kimsesizler bayram etmiş. Herkes hâlinden memnun saadet içinde yaşayıp gidiyormuş.##Zengin olma sevdasındaki diğer şehzadeye gelince onun ülkesinde işler çok da iyi gitmemiş. Zira hazinesini doldurma peşinde olan şehzade esnaf ve köylüden ağır vergiler toplamaya başlamış. Köylü ekmez, esnaf iş yapamaz hâle düşmüş. Sefalet ve açlığın pençesindeki halk ise inim inim inliyormuş. Düşmanları ülkenin perişan halini görünce orayı işgal etmişler. Şehrin ileri gelenleri şehzadeye: “Zorbalığın devri artık bitti, yolun yanlış ve hatalıydı. Kötülerin akıbeti asla iyi olmaz!” demiş.