İnsana kalan
Ne zaman yağmurlar terk etti iklimlerimizi.
Ne zaman sokaklarımızda duyulmaz oldu,
Islık çalan bir gölgenin ayak sesleri.
Kanıksadık ölümleri,
Kimsenin acısını önemsemedik.
Garipsedik bir çocuğun gülüşünü,
Sevgisini dolaysız söyleyeni.
Tedirgin rüzgârlar estirdik yüreğimizde,
Bencil özgürlükler istedik hayattan,
Yavan bir tat bırakırken hüzün,
İçimizdeki çocuk sustu, hep sustu.
Geride yüzü gitmeye dönük bir sevgi,
Dört başı mamur bir umutsuzluk kaldı bize.
Şimdi kalabalıkların içinde,
Anlaşılmayı bekleyen bir yalnızlığız.
Yalnızlığın Elleri, Şiir, Son Kitap(2. Baskı), Ağustos 2015, İstanbul
Şiir: İnsana kalan
blog.radikal.com.tr/Blog/umuda-daha...
Sayfa 23 - Yalnızlığın Elleri, Şiir, Son Kitap(2. Baskı), Ağustos 2015, İstanbulKitabı okudu
·
6 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.