Mutfaklarda her zaman yemek pişmez.Acılar,hüzünler,sevinçler ve insanlarda pişer.
Tavaya baharatlı zeytinyağı koyup mantar garnitürleri pişirirken zamanı da pişirdim aynı anda.Zaman çarpip geçerken yüzüme cüretkarca,ardindan izi geçmez yaralar bıraktı.En cok da çocukluğumu pişirdim,hiç fark etmeden hem de.Yaşamımın en lezzetli yemeğini pişirmeye çalışırken neler kaçırdığımın farkında bile olmadan...
Anılar düstü tüm gün çalıştığım tezgahın üzerine,her anımsadığımda midemin üzerine garip bir sancı dolduran anılar.Acılar kaynattım kazanlarda,dumanı üzerinde,fokur fokur.Buharı ciğerime dolan,nefesimi kesen...Yalnızlık taşırdım yeryüzünden.Tencereye alabildiğinden fazla yalnızlık doldurduğum için.Birine sarılarak uyuduğumda bile yalnızlık hissettiğim için.
Aşklar koydum fırına.Çiğ kokan...Özlemler sonra,iki yüz elli derecede unuttuğum,dibine saran,buram buram yanık...Dudaklar sosladım.Her biri diğerine yabancı...Bazıları çıldırasıya yalancı...
Şarkıları doğradım sonra.Bıçakla var gücümle lime lime ettim.İçimden bir türlu atamadığım şarkilari.Bazen de hamur makinesinde teselliler yoğurdum.Güzel gunlerin,hüzünlerin dineceğinin ve bir gün gerçekten mutlu olabileceğimin tesellisini.Planlar yaptim.Menüler gibi...Başlangıç,ara sıcak,ana yemek ve tatlı.Ama neyi neyle harmanlayıp ne kadar kabartacağımı,kaç derecede pişireceğimi,hiç beceremediğim tatlılara,mutlu sonlara hic kavuşamadım...
Firkan Gülaydın