”Saatte 60 dakika gibi dehşetli bir süratle ölüme koşuyoruz.."
İnsanlar tarafından terk edildim, sevdiklerim tarafından sevilmiyorum, vesaire vesaireyim fakat mademki hayattayım, bahtiyarım! ’Ve tecrübe, insanı hiçbir zaman daha akıllı yapmaz,belki daha temkinli yapar.'
Hayatımın belirli evrelerinde oldukça kıymet verdiğim hatta sevdiğim bir sürü dost ile bugün aramızda uçurumlar var. Bir zamanlar baş başa verip saatlerce konuştuğum kimselerle bugün müşterek bir lisanımız bile kalmamış, onlar beni biraz esef ve daha çok alay ile; ben onları biraz hayret ve daha çok küçümseme ile süzüyorum. Birçok hareketlerimin sebeplerini anlamıyorlar, anlayamıyorlar ve sırf anlamadıkları için, eşekçe bir bencillikle beni haksız ve manasız buluyorlar.
Bir arkadaş istiyorum. Hiç konuşmadan beni tamamen anlayacak, benimle karşı karşıya saatlerce konuşmadan durabilecek bir arkadaş..
“Hiçbir şeye aldırma Sabahattin, nasıl olsa hepsi yaşamak değil mi?”
Ben bir kitabı okurken onu yazanla berabermişim gibi ona karşı çok yakın hisler duyarım. Niçin ruhumuzun asla ısınamadığı kalıplarda kalmaya mecburuz? Bir insana bundan daha büyük bir işkence olur mu?
🖊🖊🖊Alıntı yapacak o kadar çok cümle ve hatta paragraf var ki; ama bu kadarı yeterli diye düşünüyorum. Ve son olarak: "Şu dünya oturup da yüzüne bakılacak şey değil vallahi..."
·
38 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.