Almodovar teoremi kitabını okuduktan sonra aklıma geldi yeniden bu muhteşem tiyatro oyunu. Koca bir burnun arkasına saklanmış güzelliklere; güzel sözlere, düşüncelere sahip bu adam gerçek bir yaşama sahip olmuş. Öyle bir yaşama sahip olmuş ki üstüne kurgulanmış öyküler, tiyatrolar yazılmış. Kitabı okuyalı birkaç sene olmasına rağmen aklımdan çıkmıyor bu büyük cesarete sahip olan adam. Cesaretine rağmen sevdiğinin karşısında o cesaretinin yerini büyük bir özgüvensizliğin alınışını… Burnunu herkese karşı büyültükçe büyültebilirdi fakat sevdiği kadına karşı yapamıyordu. Daha da kötüsü oldu sonunda sırf güzel diye başka bir adama bakan Roxanne’nin sırf mutlu olması için kendi sözleriyle, kendi o muhteşem sözlerinin dolayımıyla bu güzel adamla bir araya getirdi. youtube.com/watch?v=QUJpGqQ... En sevdiğim sözler de herkesin olduğu gibi bunlar oldu. İçine girdiğim çıkmazın akademiye atılmadaki bu yolda verilecek imtiyazlar için içimde oluşan çığlıkların dile gelişiydi, bu sözler. Farklı şeyler için söyleniyordu elbette. “Ama şarkı söylemek, düşlemek, gülmek, yürümek... Tek başına... Özgür olmak... Dünyaya kendi gözlerinle bakmak...” Çağlar değişse dahi insan her zaman aynı durumlarda buluyor kendini. Belki de geçmişte yazılan romanlarda kendi içsel diyaloglarımızı bundan dolayı buluyoruz. Zaman ilerleme de gelişmeler ilerleme denilecek bir muallakta fakat insan hala aynı insan. İSTEMEM! Hiyerarşi de birilerine yaltaklanarak gelinecek şeyler istemem… EKSİK OLSUN!

Cyrano de BergeracEdmond Rostand · Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları · 20171,018 okunma

·

21 views

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Nuşin Esra Kaya