Kitabı okurken Ender ve Nihal ile, Nihal'in siyah kadife terliklerine vuran güneş ışıklarını izliyor ve Nihal'in ayak bileklerinden dizlerine doğru yol alan kış güneşini görebiliyorum. Ender'in yazdığı cümlelerin sonunda Çetin deyişini, kendini Çetine ifade etmeye çalışırken ellerinin ve kaşlarının havaya kalkışını görebiliyorum. Ender ve Çetinde dostuluğumuzu ve muhtemel sonumuzu gördüm sevgili dostum delil. Ben bu kitabı okurken yüzümde aptal bir tebessümle içten içe Çetin'imi bulduğumu hissediyorum ve kendimi şanslı addediyorum. Cümlelerimi kitabın arka kapağında ki bir kaç cümle ile sonlandırmak istiyorum. Zira Barış Bıçakçı için olan duygularımın ve hissiyatlarımın tercümesi bu sözcükler. " Barış Bıçakçı, bu çağa özgü laf kalabalığından; dil, duygu, düşünce kirliliğinden paçalarına tek damla çamur bulaştırmadan çıkabilen, şaşırtıcı bir iç ışığı cömertçe yayan bir yazar. Nefes alır gibi, su içer gibi yazıyor. "
