Romanda Budizmin temel felsefi ve insanın "ben"ini arayışı anlatılmaktadır. Hayat aslında doğduğumuz gün başlayıp öldüğümüz gün son bulan amansız, belli noktalarda kusurlu aynı zamanda kusurlar fark edildiğinde kusursuzlasan bir yolculuğun adıdır. Kitabın başında Siddharta, hayatın sırrına erişmek için dostu Govinda ile evini terk eder ve yollara düşer. Başta bütün dünya nimetlerinden el çekerek bir yasam sürer. Çünkü aradığını böyle bulacağını düşünür. Fakat insanın arama ve bulma arzusu tatminkâr değildir. Bu yolla aradığını bulamayınca kendini dünya nimetlerine çevirir. Dünyanın ona sunduğu nimetlere ve insanlara bir öğreti olarak bakar. "Düşünebilirim, bekleyebilirim, oruç tutabilirim." Siddharta'nin ilk yolculuğundan öğrencileridir. Bu üç öğreti Siddharta'yi ikinci yolculuğunda ayakta tutar. Çünkü açlıktan korkmaz, düşünebilir ve en nihayetinde başarı için bekleyebilir. Üçüncü ve son yolculuğu ise ırmak olur. Yanı ne aradı ise "su" da bulur. Bazı bazı ırmağı Tanrı olarak görür. Aramak, bir amacı bulmak demektir. Fakat ararken yol kenarındaki taşların ne kadarını görebiliyoruz? Baktığımız her nesneye ya da insana sevgi istidatı ile mi bakıyoruz yoksa onları basamak olarak mi görüyoruz? Siddharta ennihayetinde her şeye sevgiyle bakmayı öğreniyor ve öğretiyor. Dünyaya hınç ve nefretle bakmamayi, ona ve kendine hınç beslememeyi ve bütün varlıklara hayranlık ve huşuyla bakabilmeyi öğreniyor. Dünya üstünde her şey aksi ile vücuda geliyor. Ölüm ve yaşam gibi, günah ve sevap gibi, akıllılık ve aptallık gibi. Bu perspektifte insanın "kötü" dediğimiz şeye de ihtiyacı oluyor. Ben gözlerimi kapattım ve herkesin aynı şeyi düşündüğü, suçun ve kötülüğün olmadığı bir distopyayi (kendice) düşündüm. Böyle bir dünyada düşüncelerin ne önemi kalırdı? Inandigimiz şeyleri kutsal yapan salt olarak bize/bana ait oluşudur.

SiddharthaHermann Hesse · Can Yayınları · 202038,1bin okunma

·

4 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Nazlı