Ali Ural, İmam Şafii hazretlerinden karşılaştığı ilk şiir olan; “Serendib dağları inci yağdırın Tukrur kuyuları altın fışkırtın Ne yaşarsam azıksız kalırım Ne ölürsem kabirsiz Himmetim kralların himmeti Nefsim zilleti küfür sayan hür bir nefis” dizeleri için “Onuru takvada arayan bu dik başlı mısralar beni canevimden vurmuş, altında İmam Şafii adını gördüğümdeyse çok şaşırmıştım.” diyor. Öğrencisi Ahmed bin Hanbel ise onun için; “Kimin elinde kağıt ve mürekkep varsa, boynunda Şafii’nin minneti vardır.” diyorken Ben bu güzel kitap hakkında pek yorum yapamayacağım. :) Şiirleri okurken, İmam Şafii’nin dostlarından yana üzüntülerini gördüm. Tüm üzüntülerine rağmen “hasenatını bölüşebileceği bir dostu olsun” isteğini -ki o hasenatı tahayyül edemedim:)- gördüm. Tövbesini gördüm, günahından Allaha sığınışını, yalvarışını.. Hasılı İmam Şafii hazretlerinin hisseden, yaşayan bir insan olduğunu gördüm. Bu zatın kalbinden bir pencere açılıp izin verdiği kadarını seyretme hakkına erişiyorsunuz. Ki bence İmam Şafii hz gibi insanların da ütopik, roman karakteri gibi ulaşılamaz, yaşamamış, sadece anlatılagelen insanlar olmadığını; kalpleri, hüzünleri, sevinçleri olduğunu görmek için çok güzel bir yol bu eseri okumak. Rabbim anlayabilmeyi, hissetmeyi nasip etsin.

Divanİmam Şafii · Şule Yayınları · 2021279 okunma

·

54 views

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

rûberû