Ölçülü bir mizah, yalın ve güçlü bir Türkçe ile yazılmış bir romandan bahsedeceğim size.
Kahramanımız Selim, bir roman yazmak istiyor, fakat bir türlü bu işe girişemiyor, erteleme huyu var kahramanımızın, işine gelmeyen, kendisini sıkıntıya sokacak durumlarla baş başa kaldığında hırçınlaşan, hoşlanmadığı şeyleri önemsizleştirip dikkate bile alınmaz hale getiren biri. Bu anlamda bir anti-kahraman olma durumu var fakat benim anti-kahraman anlayışım Peçorin (Zamanımızın Bir Kahramanı - Lermantov) karakteri ile farklı bir ivme ve özellik kazandığı için ben tam olarak bir anti-kahraman diyemeyeceğim Selim için. Kitapta okurken keyif almamı sağlayan, bir çok yazara atıfta bulunuluyor olması, örneğin Orhan Pamuk 'un yazma disiplininden, Oğuz Atay' dan, bazen Dostoyevski 'ye dönüşmesinden (sadece su içerken:)) bahsediyor ve bu atıflar zekice bir mizah barındırıyor bana göre. Keyifle, severek okuduğum bir kitap oldu. Roman kahramanı Selim ile aramızda büyük benzerlikler fark ettim bu arada. Bazı kitaplar hiç beklemediğimiz anda bize hayata dair farklı ders çıkarmalar ve ibretler sunuyor aslında, ben bu hırçın, ertelemeci, her konuda potansiyelini sorgulayan Selim 'den çok dersler aldım.
