Kısacık bir kitap, çok kolay okunuyor ve hemen anlaşılıyor. Basit cümleler ferah ferah. İnsanın ruhuna güzellik iyilik ve umut saçıyor. Nasıl bitirdiğimi anlamadım. Yani demek istediğim bu kitabı anlatmak da kolay. Dört bölüm olduğunu. İncil’den alıntılarla insanlığa dürüstlük, iyilik güzellik çağrısı yaptığını. Tolstoy’un bir asır öncesinden insanlığın büyük kötülüğe gideceğini anlayıp doğru yolu göstermek istediğini. Bütün bunları bir çırpıda söyleyebilirim. Kitapta sıradan ve basit konuşmalar var ama o basit konuşmalar insanın içine bir işliyor ki, hüzünle bulanıyorsunuz. Bir fakire ekmek veren başka bir fakir kadının kocasına şöyle söylemesi mesela: “Semyon” “Ha?” “Biz veriyoruz, ama neden kimse bize bir şey vermiyor?” Semyon ne diyeceğini bilemedi, düşünmek lazım, dedi. Dönüp uyudu. (Sayfa 30) Bir başka hikâyesinde, ateşi daha başlarken söndür, büyürse söndüremezsin, diyor öykü kahramanı yaşlı adam. (syf 69) Kendi özel ve toplumsal yaşantılarımızda başlarken söndürmediğimiz o küçük ateşlerde sonradan nasıl da yanıp kavrulduğumuzu düşünüyorum ister istemez. İnsanlara uzlaşarak, yardımlaşarak, iyilik yaparak, inanarak en önemlisi de sevgiyle yaşamasını öğütlüyor yazar.

İnsan Ne İle YaşarLev Tolstoy · Erasmus Yayınları · 2017192,6bin okunma

·

10 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

kemal baran