Son zamanlardaki ruh halimdenmi yoksa kitabın gerçekten sıkıcı olmasındanmı kaynaklandı bilemiyorum ama okurken çok sıkıldığım bir kitap oldu. Öncelikle Servet-i Fünun döneminde yazılmış bu eser edebiyatımızın ilk psikolojik romandır. Kitabın ilerleyişi bana çok ağır geldi bunun sebebinide psikolojik roman oluşuna bağlıyorum. Roman 3 kişi arasında geçen yasak aşkı konu ediniyor, Süreyya (erkek karakter) Suad (kadın karakter) ve dostları Necib Bey. Genel olarak okuduğum kitaplarda benimseyip sevdiğim mutlaka bir kişi olurdu ama bu kitapta hiç kimseye ısınamadım, özellikle Necib Bey'e bunun sebebi ise tüm kadınları genel olarak algılayıp, "namussuz ve çamura bulaşmış" tabirini kullanmasından, bence bu tabiri kendisi hak ediyor,nede olsa dostunun karısını seviyor, kendine ailesine, bir kardeşine açar gibi samimiyetle açmış altın kalpli bir dostun karısını? (kitaptan alıntı) Süreyya ve karısına gelecek olursam aileleri ile birlikte yaşadıkları bağ evinden taşınmak isteyen mutlu bir çift. İstedikleri oluyor ve güzel bir yalıya taşınıyorlar. Bu çiftinde bence en büyük sorunu sürekli Necib Bey'i yanında istemeleri ve sürekli ısrarla yanlarında tutmaları (çok iç bayıltıcı bir durum). Kitap'tan sıkılma nedenlerinden biri ise leitmotivlerin olmasıydı. (sık sık aynı cümlelerin tekrarlanması) ( Süreyyanın sandalla vakit geçirmesi, Necib ve Suad'ın piyanonun başında müzik çalmaları) gibi. Ve Kitap'ın bitişi bence bitebilecek en mutlu sonla bitmiş diyebilirim. Herkesin okumak isteyeceği bir kitap olduğunuda düşünmüyorum. Okuyacaklara keyifli okumalar.

EylülMehmet Rauf · Sis Yayıncılık · 201440,2bin okunma

·

11 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Aydanur