Herkese merhaba, Saramago büyülü gerçekçiliği, zekice ironileri, ağır mizahıyla ve hem bizimle hem kendiyle konuşmaları ile yine güzel bir beyin jimnastiği yaptırıyor. Kitapta çok ağır bir kilise ve kraliyet sistemi eleştirisi var kabaca tabirle alay ediyor :) Kitap 18.yy'da Portekiz'de geçiyor, kral veliahtın doğması için kilise ile iş birliği içerisinde (burada kraliçe devreye giriyor) bir manastır inşa ettirmeye başlıyor. Tüm kitap boyunca bu manastırın inşaat aşamasına tanıklık ediyorsunuz ve bunu çok zekice dile getirilmiş ironiler ile okuyorsunuz. Oldukça fazla yoksulluk teması işlenmiş ve bunu size de işlemeyi başarıyor Saramago. Yolları kesişen Baltasar ve Blimunda ise olağandışı bir ilişki kuruyor, Baltasar savaşta kolunu kaybetmiş bir genç Blimunda ise kendine has özellikleri olan bir kadın. Ve bu iki genç ile yolu kesişen Peder ve onun büyük projesi "Passarola". İnsanların içerisinde bulunan ve yalnızca Blimunda'nın gördüğü "erk" terimi Şamanizmde geçen "süne" ile o kadar çok benziyordu ki kitabı okurken bunu aklımdan atamadım. Ona bu denli değinmesi ve kullandıkları yeri düşünce Saramago'nun da bu konuda özel araştırmaları olduğunu düşündüm. Kitabın sonu beni biraz üzdü bu şekilde bitmesini tahmin etmiyordum. Düşünüyorum da engizisyon mahkemeleri gerçekten bu kadar ağır eleştirileri o kadar çok hak etmiş ki. Kitap kolay okunan bir eser değil ancak okuduktan sonra da kolay unutacağınız türden değil. Saramago'ya 50 li yaşlarında ününe kavuşturan bir kitap olduğunu da ekleyeyim. Ama ilk Saramago kitabınız olmasın :) Keyifli okumalar dilerim.

Baltasar ile BlimundaJosé Saramago · Kırmızı Kedi Yayınevi · 2013501 okunma

·

127 views

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Halime Şimşek